Fyrst nefni ég að ég er bróðir Arndísar og langt frá því að vera hlutlaus, en hitt er að við getum svosem engin verið hlutlaus þegar við erum að tala um okkar eigin þingmenn.
Mér þætti ekkert minna en galið að Arndís segði af sér út af þessu máli, persónulega. Hún gerði ekki nokkurn skapaðan hlut af sér annan en að taka það óstinnt upp að ráðist væri inn á hana á klósetti. Hefði auðvitað verið flottara að halda kúlinu, en þetta er í algjörum grundvallaratriðum ólíkt öllum ástæðum sem ég þekki fyrir því að stjórnmálamanni bæri að segja af sér.
En ég vil nefna nokkra punkta.
-
Við höfum iðulega kallað eftir afsögnum ráðherra, en ekki þingmanna. Fyrir mér er mikilvægur greinarmunur þarna á, vegna þess að þingmenn eru þjóðkjörnir og mér finnst skrýtið að ætla að láta einhverjar aðrar reglur en atkvæði kjósenda ráða því hvort þeir verði áfram þingmenn eða ekki. Ráðherrar eru hinsvegar skipaðir út frá praktískum sjónarmiðum um hvers konar ríkisstjórn þoli vantraust frá þinginu. Þannig hef ég aldrei kallað eftir því að þingmaður segi af sér, jafnvel þegar þeir ljúga blákalt að þing og þjóð eins og mörg, skjalfestanleg og sannanleg dæmi eru um. Sama gildir ekki um ráðherra. Og sömuleiðis finnst mér að þá eigi ráðherra að setja af sér ráðherraembætti, ekki þingmennsku (nema viðkomandi kjósi að gera það sjálfur af einhverjum öðrum ástæðum). Sama lógík þykir mér gilda um t.d. formannsembætti nefnda og þess háttar, þ.e. stöður sem eru ekki ákvarðaðar með beinu atkvæði kjósenda.
-
Ég verð að viðurkenna að ég er bara frekar ósammála þessum punkti hérna:
Á engan hátt vil ég að þingmenn hafi vit fyrir kjósendum, heldur akkúrat þveröfugt. Ég vil þingmenn sem þekkja mannlífið eins og það er í raun og veru, þarf að díla við hversdagsleg vandamál og þekkir samskipti við batterí eins og dyraverði. Ef setja ætti lög um skemmtistaði sem snerti á dyravörslu, til dæmis, þá myndi ég treysta Arndísi betur núna til að taka upplýsta afstöðu um það vegna þess að ég veit, að hún veit, hvernig dyraverðir geta verið… og hvernig gestir geta verið. Ég vil að þingmenn þekki og hrærist í sama samfélagi og þeir stjórna.
- Almennt finnst mér ekki að afsagnir eigi að vera refsing. Því miður hugsa íslenskir stjórnmálamenn mikið eins og það sé málið, þegar málið er frekar hvort þeir geti sinnt starfinu þannig að það sjáist að þeir geri það að heilindum. Þá má spyrja; nákvæmlega hvaða hluta af þingstörfum Arndísar telur fólk að þetta atriði hafi haft áhrif á, eða geti haft áhrif á? Það eina sem mér dettur í hug er að hún er upplýstari um hvernig samskipti við dyraverði og lögreglu geti verið. Berum þetta saman við t.d. Hönnu Birnu að ljúga að þinginu um hvernig ráðuneytið hennar lak persónugögnum um viðkvæman einstakling í fjölmiðla þegar hún er dómsmálaráðherra, Bjarna Benediktsson að selja föður sínum banka þegar hann er fjármálaráðherra, Sigríði Á. Andersen að rústa einu stykki réttarstigi með dæmalausri þvermóðsku og ofmati á eigin sérfræðiþekkingu þegar hún er dómsmálaráðherra. Jón Gunnarsson að neita að afhenda Alþingi gögn sem honum ber lögum samkvæmt að afhenda. Þessi mál snúast ekkert bara um að þetta hafi verið hneyksli eða hvort fólki hafi fundist þessir hlutir asnalegir eða ekki, heldur um að þessum einstaklingum var ekki stætt á að sitja í þessum embættum í ljósi þess hvernig þeir fóru með valdið. Það er spurningin. Það er málið. Þetta snýst um meðferð valds. Að láta kasta sér út af skemmtistað er ekki þingmaður að misnota vald sitt, heldur að finna fyrir því hvernig óbreyttum borgara líður þegar hann abbast upp á dyraverði.
En í grunninn finnst mér fínt að við ræðum þetta aðeins, því mér finnst alls ekki hafa verið ljóst hvað ráði för þegar fólk kallar eftir afsögn. Það er vondur bragur á því, og því um að gera að við ræðum þetta til að forðast hræsni í framtíðinni, sem við erum vel megnug um eins og annað fólk.
Læt þetta duga í bili til að drepa ekki lesendur úr málæði. 